Muï Né

Vrijdag 11 augustus

Muï Né is echt een toeristenplaats. Dat merk je aan alles. Het straatbeeld wordt bepaald door restaurants, bars, resorts en hotels. En de verplchte tour-booking bureaus natuurlijk. Je ziet ook heel veel slaapbussen voorbij komen. Het vreemde is dat je niet veel toeristen zien. In plaatsen als Hoi An loop je doorlopend tussen de toeristen maar hier is het echt rustig op straat. Als we 's avonds gaan eten is het rustig in de restaurants en ook in de bars zie je nauwelijks iemand zitten. Bijzonder...

Vandaag doen we een tour langs de highlights van Muï Né. Dat gebeurt per stoere open jeep die je hier echt in enorme aantallen rond ziet rijden. Niet al die jeeps hebben een dakje waardoor de passagiers in de zon zitten. Aangezien de zon vandaag volop schijnt zijn wij blij dat 'onze' jeep, die zo'n beetje in de receptie van het hotel geparkeerd wordt, voorzien is van een canvas dak. Het is wel een herrie van jewelste in zo'n ding. En het toeteren van al dat verkeer, inclusief de zware luchthoorns van de touringcars, wordt nu niet meer tegengehouden door staal of glas. Je schiet dan ook regelmatig rechtop wanneer er weer iets langskomt wat, zoals gebruikelijk, om volledig onduidelijke redenen toetert naar niemand in het bijzonder.

We beginnen onze tour met de sprookjesrivier. Dat is een riviertje waar je doorheen kunt waden. Het leuke eraan is dat je de rode rots ziet die hier overal aan de oppervlakte ligt, maar dat het riviertje zoveel steen weggesleten heeft dat je de daaronder liggende witte steenlaag ook ziet. En zo lopen wij volledig uit vrije wil enkeldiep door het (diar)reebruine water van de sprookjesrivier te waden. Op sommige plaatsen vloeit er nauwelijks water over het zand, op sommige plaatsen komt het tot je enkels. Charlotte komt erachter dat er plaatsen zijn waar het nog dieper is en heeft een natte broek.

Na de sprookjesrivier rijden we naar een vissersdorpje. Nou ja... we scheuren met de jeep over het strand tussen de vissers door die daar hun ding aan het doen zijn. Er wordt 's nachts gevist hier en dus ligt de hele vloot nu voor anker. En op het strand is het een janboel van afval, overblijfselen van bijvangst en andere troep. Niet heel idyllisch. Verder stikt het er van de vliegen dus na een paar foto's crossen we lekker verder langs de vloedlijn. Het lijkt erop dat de chauffeur het ook wel leuk vindt om over het strand te raggen.

Derde op de lijst zijn de white sand dunes. Die zijn eigenlijk botergeel maar hey, what's in a name. Omdat we al eerder bij deze organisatie geboekt hebben krijgen we de special tour. Dat betekent dat we met de jeep tegen de zandduinen op rijden in plaats van er tegenop te moeten lopen. Dat is wel even wat lekkerder want wanneer we even later wat foto's willen maken komen we er achter dat het enorm mulle zand niet heel comfortabel loopt. We maken wat foto's bovenop de duinen, kijken even naar hoe andere  met quods tegen de duinen op jagen en hoe een jeep uitgegraven wordt. Vervolgens rijden we naar beneden waar de duinen aflopen naar een meer. Daar gaan we met zijn allen even lekker aan de waterkant zitten.

Als laatste gaan we naar de rode zandduinen. Die zijn inderdaad rood en waar het zand van de gele variant heel mul was en zo van je af viel, is het rode zand iets minder mul maar blijft het overal aan plakken. Zelfs van je handen en benen krijg je het niet afgeklopt. 

Dit zijn de duinen waar vanaf gesurft kan worden. Om eerlijk te zijn is dat een beetje een deceptie. We huren een paar grote kunststof vellen waar je mee naar beneden kunt glijden maar dat lukt nauwelijks. Het zand lijkt te stroef. We zijn niet de enigen want om ons heen zien we allemaal mensen op dezelfde manier stuntelen. Dat is jammer want we hadden ons hier heel erg op verheugd. We blijven hier even lekker zitten want het het is wel lekker om gewoon in het zand te zitten en te genieten van wat er om ons heen te zien is.

Als we weer in ons hotel zijn douchen we alle kleuren zand van ons af en daarna gaan we eten.