Naar huis

Dinsdag 15 augustus

Na een voorspoedige vlucht naar Düsseldorf rijden we naar huis en parkeren we om 16:00 de auto voor het huis. Vreemd om weer thuis te zijn. Fijn om weer thuis te zijn. Na het avondeten nemen we afscheid van huisoppas Nynke en zijn we weer met zijn vijven. Gauw douchen en dan slaap inhalen!

Retrospect: ons gezin

Dit is de eerste grote reis geweest die we met de kinderen gemaakt hebben. En wat zijn het wereldreizigers in de dop! 

Tijdens de voorbereidingen hebben we het vaak gehad over het klimaat in Azië, over het vele lopen wat we zullen doen en dat we ruim vier weken niet om elkaar heen zullen kunnen en dat het heus niet altijd koek en ei zal zijn. Vooraf lijkt dat een beetje bangmakerij maar we hebben vast kunnen stellen dat we niet overdreven hebben.

We hebben enorm genoten van deze maand intensief samen zijn. Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat met elkaar slapen, eten, lopen en beleven is een bijzondere ervaring. Het was een maand zonder vriendjes en vriendinnetjes voor de meiden want daarvoor zijn er niet voldoende leeftijdsgenoten en bleven we ook nergens lang genoeg. Dat betekende dat wij allemaal op elkaar (en onze mobieltjes) aangewezen waren voor gezelschap en vertier. En dat ging niet altijd vlekkeloos maar het overgrote deel van de tijd werd er probleemloos samen genoten, gespeeld of gerust.

Het is ook prachtig om te zien hoe de meisjes zich ontwikkelen in hun reisvaardigheid. Zelf je rugzak pakken en dragen, zelf zorgen dat je al je spullen hebt, jezelf kunnen redden. Heel bijzonder vind ik ook dat ze allemaal gerust in het Engels hun eten bestellen, bedanken en straatverkopers afwimpelen of met ze onderhandelen. Als je uit een restaurant wegloopt en je hoort Julia ineens zeggen "the food was very nice". Of Charlotte die ineens voor iedereen eten bestelt in een restaurant ... Anne-Lieke die aan de hand van een gids geintjes loopt te maken... ze zijn zo vrij en zonder remmingen en keuvelen met iedereen die ze maar aanspreekt. En als ze een woord niet kennen wordt er even schuin gekeken en na vertaling gaat het gesprek weer verder terwijl er een woord aan de vocabulaire is toegevoegd.

Het is ook fijn te merken dat niet alleen Sandra en ik, maar ook de meiden konden genieten van een mooie pagode, een prachtig landschap, een bijzondere situatie of een gekke gebeurtenis! Nooit hebben we een wanklank gehoord over 'alweer een pagode', over iets wat saai of onaantrekkelijk was. Er was belangstelling over wat er op het programma staat, we hebben ons samen afgevraagd waarom de dingen zijn wat ze zijn en samen hebben we de dingen gewaardeerd die we gezien en gedaan hebben. 

Het aziatische eten hebben we vooraf als een uitdaging benoemd. Met als bottom line: ze lusten droge rijst dus desnoods eten ze dat. We hebben geprobeerd veel local food te eten. Dat heeft meerdere redenen. Allereerst is dat een manier om meer mee te krijgen van het land, meer interactie met locals maar ook meer van de eetcultuur. Tevens vinden we het ook belangrijk om de smaken van de wereld te leren kennen. Ook kom je op plaatsen waar je anders nooit geweest zou zijn. Als laatste is het ook nog een stuk goedkoper. Westers eten, westerse prijzen. Een broodje bij de Subway kost hier maar een beetje minder dan in Europa. Een broodje met smakelijker vulling bij een Vietnamees kost bijna een euro. Maal vijf personen, maal twee maaltijden per dag, maal dertig dagen. 

Ook in dit opzicht hebben we onszelf verbaasd. We hebben op basis van tripadvisor bij gelegenheden gegeten die we anders beslist gemeden hadden. De keus was wel eens beperkt maar we hebben nooit slecht gegeten. En we hebben alle vijf van alles geprobeerd. Ook de meisjes stonden open voor nieuwe smaken en met name Charlotte deelde vaak een paar gerechten met Sandra en mij. Iedereen at uiteraard met stokjes. Ze zijn hier ook niet ingesteld op bestek. Ze hebben het wel maar we kregen in een restaurant bijvoorbeeld allemaal twee vorken bij het eten. Of vork en lepel. Inmiddels zijn we zodanig gewend aan chopsticks dat we, waar we bestek krijgen, soms om eetstokjes vragen.