Da Lat

Woensdag 9 augustus

Na het ontbijt maken we ons klaar voor vertrek. Als we net vertrokken zien we dat hier verwoede pogingen gedaan worden om de toeristenindustrie op gang te krijgen. Er worden enorme hotels uit de grond gestampt en langs de kust wordt er veel gebouwd aan verblijf- en entertainment mogelijkheden. Het ziet er nu uit als een bouwput, leeg, onpersoonlijk, ongezellig. We vragen ons af hoe het er hier over tien jaar uit zal zien, waarschijnlijk struikel je dan over de toeristen hier. Dat hebben we eerder, maar dan in overtreffende trap, gezien in Da Nang. Daar worden enorme resorts gebouwd door buitenlandse ketens. De lokale bevolking ziet dit als een kans omdat het voor werkgelegenheid zorgt en geld in het laatje brengt voor lokale ondernemers. Feit is wel dat het authentieke volledig verdwijnt en het straks niet meer uitmaakt of je naar Cancún of Da Nang gaat; het ziet er allemaal hetzelfde uit.

Onderweg zien we dat de kuststrook tussen Ha Long en Hai Phong grotendeels uit dezelfde rotsformaties bestaat als de Ha Long Bay. Er zit steenkool in de grond hier en dat wordt rondom Hai Phong gewonnen door middel van dagbouw. We zien een enorme stofwolk hangen en de taxichauffeur vertelt ons dat er met explosieven gewerkt wordt om de steenkoollaag te bereiken. Er is hier ook enorm veel industrieel verkeer en vrachtverkeer en de haven van Hai Phong waar we langsrijden heeft een aantal vervaarlijke kadekranen. De banden-winkels waar we langsrijden hebben naar personenwagen- en truckbanden ook enorme shovelbanden buiten liggen.

We vliegen vanaf Cat Bi International Airport. De naam is wijds maar dit is met 6 gates en een stuk of vier slurven net zo'n schattig vliegveldje als Can Tho. Het gebouw is ook volgens hetzelfde ontwerp gebouwd. 

In de stad Hai Phong is heel weinig te vinden voor toeristen en dat geldt ook voor het vliegveld. Het is hier zo mogelijk nog rustiger dan in Can Tho. Als we aankomen is onze taxi de enige auto bij de vertrekhal en als we naar binnen lopen blijken alle 28 incheckbalies onbemand. Er zitten er naar schatting zo'n 25 mensen in de hele vertrekhal. We zijn de enige niet-Aziaten en zelfs de aankondigingen worden hier alleen in het Vietnamees gedaan. Gelukkig wijst alles zich vanzelf. Tegen het vertrek van onze vlucht wordt het wel drukker en uiteindelijk zit de Airbus 320 gewoon vol als we vertrekken.

Het is anderhalf uur vliegen naar Da Lat. Als we aankomen zien we opnieuw hetzelfde ontwerp vliegveld. De slurf wordt niet gebruikt, we gaan via de trap naar buiten en lopen over het platform, zonder verdere controle, naar de terminal. Dertig meter denk ik. Er is maar liefst één vliegtuig hier (dat waar wij mee aankomen), er is één bagageband in het gebouw (nummer 1) en als je de bagage hebt gepakt is het ongeveer tien meter lopen naar de uitgang. We komen hier wel een nieuw fenomeen tegen; bij het verlaten van de aankomsthal moet onze bagage gecheckt. Er staat daar een mevrouw die de labeling van de tas vergelijkt met de barcodes die aan de boardingpass geniet worden (en die je nodig hebt als je bagage kwijtraakt). Nou had ik die boarding pass nog in mijn zak zitten maar dat routinglabel zit aan onze flightcovers. Als de tassen van de band (band nummer 1 dus) afkomen is het eerste wat we doen de rugtassen uit die flightcovers halen anders zijn de tassen niet te dragen. De covers gaan dan in de rugzak. Sandra en Charlotte moeten dus de flightcovers weer uit hun tas halen, uitvouwen, de labels eraf halen, cover weer opvouwen, mopper mopper. Ikzelf trek die labels altijd direct van mijn cover af om er bij de volgende check-in geen last van te hebben. Enkele reis naar de eerstvolgende prullenbak. Zo ook deze keer. Affijn, mijn protest mocht niet baten, deze mevrouw liet mij keurig teruglopen naar de prullenbak en de label opvissen. Gelukkig was het maar een paar meter en was de prullenbak onlangs ververst. De diepere gedachte is me nog steeds niet duidelijk want de labels zaten uiteraard niet meer aan de tassen, die hebben we los in haar handen gedrukt. Succes ermee, mopper mopper.

We hebben uit de Lonely Planet dat de temperatuur hier heel anders is dan in de rest van Vietnam. Da Lat ligt op 1.500 meter hoogte en het is bij aankomst 21 graden. Dat is lange-broeken-weer! Je ziet hier dan ook veel mensen met dikke jassen aan. 

Wij ritsen onze pijpen aan en gaan de stad in op zoek naar een pinautomaat en een restaurant. Daarna lopen we over een marktje. Dat is weer typisch Vietnamees... aan een heel brede straat staan de trottoirs helemaal vol met kraampjes die echt tot op het randje staan. Daar vóór zitten en staan nog allemaal handelaartjes met spullen. Op straat dus feitelijk. Er loopt een hele dikke mensenmassa over de straat langs de kraampjes, tot aan het midden van de straat wel. Aan de andere kant van de straat is het niet veel anders dus ook daar loopt men tot midden op de straat. Maar het is een straat en dus moeten er ook gewoon auto's en natúúrlijk brommers doorheen. Luid toeterend, stapvoets rijdend. Tot zover niet zo veel bijzonders.

Wij staan op enig moment bij een verkoopster die haar handelswaar tegen het trottoir aan heeft staan. Iemand komt langs, roept iets, en ineens een hoop actie om ons heen. Alle handelswaar die op straat ligt wordt oogepakt of versleept totdat het op het trottoir ligt, in/onder/tussen de handelswaar van de kramen die daar al stonden! Blijkt dus dat ze niet op straat mogen staan en de uitkijk aan het einde van de straat meldde dat de politie er aan kwam. De mensenmassa op de straat wordt er niet anders van en twee minuten later zetten alle handelaren hun spullen gewoon weer op straat! 

Ons hotel ligt midden in de stad en het is jammer dat we een dag vertraging opgelopen hebben. We hadden graag wat langer in Da Lat gebleven. Er hangt hier een beetje een studentikoze sfeer die ons wel aanspreekt en het ziet er hier heel aardig uit. De kou hadden we dan voor lief genomen :-). Maar helaas, morgen reizen we door naar Muï Né, onze laatste bestemming in Vietnam voordat we terug naar Saigon gaan om naar huis te vliegen.