Terug naar Ho Chi Minh City

Zondag 13 augustus

Om elf uur staat de taxi voor de deur voor de vier uur durende rit naar Ho Chi Minh City. Het grootste deel van de reis gaat over Highway One wat in principe gewoon een lange saaie weg is met vrachtverkeer. Langs de weg is overal bebouwing. Bedrijfjes die auto's en brommers repareren, bedrijfjes die in banden doen. 'Restaurants', dat wil zeggen overkappingen met open zijkanten en tientallen tafels en honderden stoelen eronder waar bussen stoppen. Maar we zijn ook meerdere keren langs partytenten gekomen waar een bruiloft gevierd werd. Ook met alleen een dak en het verkeer raast op drie meter afstand langs de feestende menigte.

Onze chauffeur van vandaag heeft zijn opleiding bij de kamikaze-piloten gedaan. Inmiddels zijn we wel iets gewend en ik heb al eerder over de Vietnamese manier  van inhalen geschreven. Maar deze chauffeur spande toch wel de kroon. Hij  leef maar inhalen. Hele stukken over de linkerbaan langs een stilstaande rechterstrook, inhalen over de vluchtstrook, bijna krassen op de motorkap zo dicht reed hij achter vrachtwagens, het was niet prettig. Af en toe reden we zelfs tegen het verkeer in, dus links langs het tegemoetkomend verkeer. Geen bijna ongelukkig, dan moet dan wel gezegd, maar we hebben nog niet eerder zo'n dolle rit gemaakt. Vlak voor Ho Chi Minh City is er dan een stuk snelweg waar je 100 mag rijden en zelfs even 120. En daar reed hij dan op enig moment zelfs, en ik durf het bijna niet te zeggen... 40. Ja veertig kilometer per uur. Het andere verkeer schoot ons links en rechts voorbij.

Wat me overigens wel opgevallen is, is dat van alle transfers die we gemaakt hebben geen enkele chauffeur een navigatie gebruikt heeft. Het zijn toch ritten van tussen de twee en vier uur en de bewegwijzering in dit land is niet overdreven aanwezig. En toch heeft geen van de chauffeurs geaarzeld, de weg gevraagd, verkeerd gereden of er langer over gedaan dan verwacht.

Vanmiddag om drie uur kwamen we in wat we dachten dat ons hotel was. Het blijkt een appartementengebouw te zijn. We hebben een appartement met drie slaapkamers. Ook goed, alleen betekent het dat er geen receptie is voor vragen en er bijvoorbeeld ook geen ontbijt is. Dus ontbijten we morgenvroeg ergens in de stad, dat doen de meeste Vietnamezen ook. Van zwemmen op het dak is nog niets gekomen maar dat lukt vast morgen wel. Het zwembad ligt op de 23e etage, dat moet je toch een keertje meemaken, nietwaar?