Terug naar Hanoi

Zaterdag 5 augustus

Vanwege de inspanning slapen we vandaag uit. Tenminste, dat is het plan. Op één of andere manier is iedereen rond zeven uur wakker. We lezen en luieren nog een beetje en gaan laat ontbijten.

Vanmiddag om drie uur gaan we met de bus terug naar Hanoi. We hebben dus geen tijd om iets actiefs te gaan doen. We wandelen het dorpje in en kijken in de winkeltjes rond. Sandra heeft een leuk Hmong jurkje gezien voor Anne-Lieke en dat gaan we kopen. We komen langs een 'winkeltje' waar drie kinderen en twee vrouwen armbandjes verkopen. Het winkeltje bestaat uit een plank van anderhalve meter op een paar steuntjes. We kopen een stuk of twaalf armbandjes en hebben daarmee de dagomzet hopelijk gemaakt.

Na de lunch kaarten we wat en worden daarna met de e-car naar de bus gebracht. Vanuit de e-car zien we een dreigende lucht aankomen en terwijl we staan te wachten op de bus barst een tropische regenbui los. De straat wordt een rivier en de bosjes verderop verdwijnen achter een grijs watergordijn.

Natuurlijk breekt even later het moment aan dat we naar de bus moeten lopen :-). Regenhoezen om de tassen dus en paraplu op. Waar we niet aan gedacht hadden is dat de straat een rivier was. We waden door het water naar de bus.

Het blijft regenen onderweg en het is een saaie busreis. Het spannendste is nog dat de bus af en toe door diepe plassen moet rijden en het water dan enorm omhoog spuit.

In Hanoi aangekomen moeten we langs drie hotels. Op enig moment stoppen we voor het hotel van een Belgische familie en de chauffeur gebaart dat iedereen hier uit moet stappen. Tegelijk zet hij alle rugtassen op de stoel tegen een boom. Hij wil nog een tas pakken maar ik houd hem tegen. Ik roep dat hij mijn tassen terug in de bus moet zetten en de Belgen zetten onze tassen terug in de bus.

Behalve wijzelf zit er een Australisch echtpaar in de bus. Zij vragen de chauffeur waarom hij langs hun hotel gereden is zonder te stoppen en ze nu moeten lopen. Hij zwijgt in alle talen maar blijft gebaren dat ze uit moeten stappen. Uiteindelijk stappen ze maar uit onder luid protest.

Ik ga niet akkoord. We zijn nog een kilometer van het hotel, we betalen behoorlijk voor deze transfer en we gaan zeker geen kilometer met de rugzak lopen in het donker. De chauffeur is het er allemaal niet mee eens en belt het hotel in Mai Chau dat de transfer regelt. Een hoop geroep in het Vietnamees en ik krijg de telefoon in mijn handen gedrukt. Ik verklaar dat ik bij het hotel afgezet wil worden. De dame vertelt me dat de bus daar niet kan komen. Dat is onzin want we zijn er ook opgehaald door een zelfde (misschien wel dezelfde) bus en dat vertel ik deze mevrouw, die het verhaal weer doorvertelt aan de chauffeur. Met overduidelijke tegenzin knalt de deur van de bus weer dicht. Uiteraard kan de bus soepeltjes op de juiste plaats komen en staan we 50 meter van ons hotel.

Dat Vietnamees is overigens wel een taaltje hoor! Het bestaat voornamelijk uit woorden met één lettergreep maar het is heel melodieus. Vietnamezen hebben redelijk zoete stemmetjes, ook de mannen, in ieder geval als ze engels spreken. Als ze tegen elkaar praten, vooral als de gemoederen wat hoger oplopen, klinkt het net als regen op een golfplaten dak zo scherp. Je weet niet wat je hoort en ik heb me al afgevraagd hoe een liefdesverklaring in het Vietnamees moet klinken. In onze oren waarschijnlijk alsje je twee bamboestokken tegen elkaar slaat :-).

Het Engels wat ze spreken is half verstaanbaar. Vaak laten ze het eind van een woord weg. Tien, onze gids de afgelopen dagen, noemde rijst steeds 'Ri' (dus 'rai' als je het fonetisch schrijft). Dat maakt het soms (regelmatig, vaak) lastig om ze te verstaan. We spraken (nou ja) met een politieman en die kon prima Engels schrijven maar als hij het dan zelf uitsprak kon je er geen touw aan vast knopen. Kennelijk is de lokale uitspraak van letters heel anders dan zij gewend zijn. Ik heb er op wikipedia wat over gelezen en Vietnamees komt voorlopig niet op mijn lijstje met te leren talen... te ver van mijn bed!

We slapen in hetzelfde hotel als aan het begin van deze week in Hanoi. Daar krijgen we de spullen terug die de vorige keer niet mee terug gekomen zijn uit de was. Een gelukje dat we hier terugkomen. Ook voor de kassier gelukkig want hij was vergeten om de vorige transfer af te rekenen. Die moeten we er nu hij betalen. Waren we niet terug gekomen dan had hem dat twintig dollar gekost.

We gaan gauw even eten en dan naar bed, morgen vroeg uit bed voor de transfer naar Ha Long Bay. Morgenavond slapen we dan op de boot, zonder internet...

Terwijl ik dit schrijf rammelen de kerkklokken van de cathedraal tegenover het hotel... oh ja die klokken... morgen waarschijnlijk vroeg wakker.